گاهی شروع میکنی به بلند فکرکردن و شرکردن حسی که مدتها باهاش کلنجار رفتی با یه دوست,نه به امید اینکه سبک بشی .شاید فقط میخوای یکی رو داشته باشی که بشینه وگوش بده به حرفات بدون قضاوت, بدون تلاشی برای ارائه راه حل ,فقط گوش بده .
ولی یادت میره که این کارآسونی نیست حتی برای اونایی که دوستت دارند .این جورگوش دادن هنریه که آدمای کمی دارند وحتی اونها هم کم پیش میاد که بفهمند که زمانیه که باید از اون هنرشون استفاده کنند .دوستت دارند وناخودآگاه میرند سراغ ارائه راه حل ونظردادن وشکستن سکوتی که تو دنبالشی برای شنیده شدن.
